Wêr bin ik? Sil ik lizzen bliuwe of sitten gean? O ja, hjir bin ik. Op bêd yn myn keamer. Yn it nije hûs. Wêr is it húske? Dêr is de doar. Net dan? Wat moat ik no? Earst mar ris oerein komme. Fuotten op de flier. Au, myn teannen! Wat wie dat? Myn skuon. Wat woe ik ek al wer?

Werom op bêd leit er op de rêch mei de eagen iepen. It nije bêd, ienpersoans mei fleurich sprei, kin elektrysk omheech en omleech, mar foarearst is soks net nedich. As hâldfêst pro memoarje steane op it bêdkastke yn dizze foar him noch amper benei te kommen keamer in fertroude nachtlampe en it bûsljocht fan út syn jongestiid. Fjouwer dagen wennet hy hjir no, frjemde en drokke dagen, lange dagen, tefolle nije gesichten. Alles is oars. Op stân, seine se. Wennest no op stân, yn it ferboude hearehûs oan de râne fan de Stêd. Santjin fjouwerkante meter op de earste etaazje, útsjoch oer in mei hjerstbledden oersljochte noch keale tún. Tante Gar har ebbenhouten kleankast tsjin de muorre, it keukentaffeltsje yn de fierste hoeke by it rút, op de finsterbank trije fleskes wolkomblommen dy’t oerbleaun binne fan de iepen dei mei mannen yn strakke pakken, laitsjende froulju oan de wite wyn en in wethâlder mei in skjirre en net te fersteane sêfte wurden. Hjir yn de keamer gjin romte foar syn boeksamling, gjin plak foar omke syn swiere hingklok en gjin kapstôk om in jas oan op te hingjen. Der mei net in spiker of skroef yn de muorre. Om mar wat te neamen.

Wat moat ik? Klean oan. Stjonkt de ûnderbroek? Net al te plakkerich: oan dat ding. De nije sitte my te strak. Donkergrize ûnderbroeken, hoe komme se derby! De kleankast, wêr is de kleankast? Efter my. Alles leit der nuver hinne. Dit binne T-shirts, dat myn ribflewielen broeken. Knûkerfrije nije dingen, yn it swart! It boppeste dan mar. Toskpoetse, no of aansten? Wêr binne myn skuon? Of de sloffen? OK, no de doar iepen. Efkes sjen, wêr moat ik hinne? Rjochtút of hjir de hoek om? Wêr is de trep? Heden, de brike buorfrou mei de rollade. Dêr stiet se by de lift te knoffeljen. Dat frommes hat har juster withoefaak bekend makke. Hoe hjit it minske ek al wer?

It doarp oare kant de Stêd wie in noflike mienskip. Foar sa lang it duorje koe. Waarm en belutsen. Elkenien koe de mûnder fan de nij opmakke doarpsmole. Dêr fielde hy him mei de tiid folslein thús, nei tweintich jier krewearjen yn in iensume poldermole op in romte fan rivierklaai. Alle tongersdeitemoarns de verzoamelstee foar de âlderein yn it doarpshûs. De kompjûterkursus mei skoaljuffers op pensjoen, dy’t harren mar wat graach oer him bekroade. Hy, de lykmjittige âldfeint fan noch mar 75, fan sa is it en net oars, fan doch mar gewoan, fan de fersliten klean. Mar flugger as mooglik achte kamen oanfallen fan panyk, as hy him dei yn dei út samar net mear allinnich rêde kin. Yn trije wike wie it beskikke. Ferhúzje nei in splinternij ferpleechhûs yn it suden fan de Stêd, spesifyk foar alzheimerpasjinten en bestindich sa lang as hy noch tiid fan libben hat.

Nei de tee mei bûtercake ûnder yn de dûbele wenkeamer mei twa iepen hurden rin ik efter him oan nei syn keamer. Trep rinne giet dy goed ôf, sis ik. Ja, wat tinkst, ik ha altyd treppen rûn yn myn mûnen, de iene noch steiler as de oare. Hy rint foar my út, mar wifelet by syn keamerdoar. Moat ik hjir hinne of dy kante op? Dit is dyn keamer, sis ik, en sûnder erch jou ik him in triuwke yn de rêch. No sis, wat bisto dominant, moatst my net sa triuwe. Ik lit my ferdoarje net twinge, seit er. Hy hat hielendal gelyk fansels. It draait wer ris om macht en ûnmacht. Inoar yn syn wêzen litte, is dat ek net wat frijheid is?