Yn in iepening tusken it beamkeguod lâns de sleatskant mei útsjoch oer in greide grôtfol blierkoppen sit in meagere man op in klapstoel rjochtop en ûnferweechlik nei de kij te koekeloeren. Kommentaar fan in ferslachjouwer komt út krekt sa’n âlderwetsk transistorradioke as dy’t myn âldste broer begjin sechstiger jierren op syn brommer Dútslân út smokkele, in swarte Nordmende. Wer wurdt der in olympyske medalje oankundige, dit kear blykber fan in pear manlju dy’t in lytse 42 sekonden lang op in hurdfytsbaan yn ’e rûnte gisele hawwe. Tiemen Groen hat it doetiids fêst langer útholden.
‘Goud! Yes, wy hawwe wer goud! Blinders! Moai net?’ Hy hat it tsjin my, hy moat it wol tsjin my hawwe, want de frou dy’t op it flonderke flak foar him langút op’e bûk leit besjocht har bleate earmtakke fol einekroas en jout totaal gjin bliken fan meilibjen foar syn opteinens.
‘No, lokwinske,’ sis ik behoarlik entûsjast foar myn dwaan, ‘dat hawwe wy mar wer moai foar inoar. Sa bliuwe wy moai yn de toptsien fan it medaljeklassemint.’ It sportgebeuren yn al har fergonklikens kin my net bysûnder yntrigearje, mar op dit stuit fiel ik dochs de behoefte om te akkordearjen mei de man syn heitelânsgrutskens. Fan myn frou moat ik my tsjintwurdich wat mear in keardel fan de wrâld toane. Yn har eagen ynteressearje ik my tefolle inkeld foar dy pear saakjes dy’t ivichheidswearde hawwe en ‘dan komst der gau yn om.’ Soks seit sy dan, mei sy graach sizze, wylst ik ynsafier’t ik wit oars bepaald gjin ûnderlizzende kwalen of mankeminten ha.
De man op syn stuoltsje komt te praten oer spesjaal preparearre karbonnen Kogafytsen foar in priis dêr’t je in handsfree Tesla foar keapje kinne, oer op maat makke fytsskuon, oer wynmijende helms en oer lytse ribbeltsjes op ferpersoanlike sokken, wylst de frou foar my oer op it stalt earst har earm ôfspielt yn it skjin reage donkere wetter, om dêrnei in selfie te meitsjen mei de egaal reade kij op ’e eftergrûn. It libben is ommers fergonklik en sok fee stiet treflik stil genôch foar de wrâld oer. Ik sis ús mem nei dat dy reade kij dêr yn de fierte net werklik echte kij binne, net wêze kin want ommers gjin Frysk stamboek. En ús mem koe it witte, as boeredochter moast sy op har tsiende al ûnder de swartbûnten. O sa. Och, ik ha it ek mar fan hearren sizzen, ferûntskuldigje ik my as de frou my erchtinkend op en del sjocht, as heale kleurebline bin ik nammers amper tarekkenber. Dan begjint de frou mei in ekstatysk ferhaal oer de wearde fan blierkoppen foar fleis en molke beide en it nuveraardich libben yn poldersleatswetters.
‘Ik ha in blog,’ seit se. ‘Dêr skriuw ik alle wiken oer myn wurk as biolooch. Ik kin der net genôch fan krije, ik kin der net genôch oer skriuwe.’ In wyt flinterke bedarret yn har donker hier en dy stekt sa ôf dat sels de man it yn de gaten kriget. Hoeden giet er stean om te besykjen it koalflinterke yn ’e hannen te krijen, dat fansels net slagget want sok libben falt net fêst te hâlden. In blog sei se. Dat is ek sa, ik sit goed besjoen al te lang mei de kloaten foar myn eigen blog. Hat soks no ek ivichheidswearde of net? Der is mar ien manier om dat gewaar te wurden.