Sels fyn ik it in net sa’n min autistysk trekje: it ferlet om jûns kertier foar alven op bêd te lizzen en net in minút letter. Dat jout my tsien minuten om klear te kommen. Tsien minuten om der nei ta te libjen. Konsintraasje is alles, idere kear wer, om in moai momint fan de dei foldroegen yn fokus te krijen. Myn freon kin sa’n oanstriid amper begripe, of eins hielendal net. Skyt der mar op, seit er faak heal gnyskjend, mar nei safolle jierren tegearre witte wy beide blinders goed wat syn ôfwaaid praat te betsjutten hat. Myn kornút fan sûnt jier en dei, hy hat in net te sêdzjen liif, genôch om him nacht út nacht yn oan te krûpen en fêst te hâlden.
Dan lis ik dêr te lizzen, oan myn kant fan it bêd, wylst myn freon (hjoed wol ik him hjir K neame, de K dus fan kornút, of fan kaaiman, of fan klontsje, fan kolossale kollektant, myn kachelmantsje, kûltsjeknikker en kakaokadetsje, hy dy’t libben mei beide hannen oannimt, hy dus dy’t myn man is), wylst er jûns let oars net as nei praatprogramma’s sjen wol om it nijs fan alle kanten noch ris ta him te nimmen, myn spûnske, myn krûpweiboaterke. Dan lis ik al yn ús sliepkeamer fan fiif by fjouwer, earst in minútsje op ’e rêch yn zenposysje, oant it net-tinken my ûnder fuotten hellet en ik yn gedachten troch de dei draaf. Wêrom moatte dat altyd myn minnichheden wêze, de foutsjes en myn fersinnen, de flaters en al it flau gedoch? Hoe’t ik hjoed it jûnsiten ferprutste, my yn de fingers snie, om neat lilk waard op de buorfrou mei har kabaal fan de gft-kontener, hoe’t ik by de super wer de pinkoade ferjitten wie, hoe’t eefkes letter in groteske hûn myn mieltsje fisk yn de fytstas opfrette woe en hoe’t myn ûnferwachts hurde skeet troch in fierders lege bieb galme.
It is acht foar alven as ik my betink dat wy, it folk, de massa, de kloften fan sûnt begjin de tiid net folle mear binne as plankton yn ’e weagen fan de oséaan. Komt der in weach, dan weagje wy mei, komt der in walfisk, dan fret dy ús op. Neat net dat wy der oan dwaan kinne. It libben oerkomt ús, wy jouwe it al of net troch, wy driuwe wat op en del en dat wie it dan. Myn man, dy dwaze Kollumersweachster hynstestrûper, op kommisje wol hy dy walfisk wêze.
Sân foar alven. Ik bin in wânlúsk. Ik lis op ’e linkerside, de rêch nei myn noch net dellizzende freon, de eagen eksakt op deselde hichte as de opljochtsjende digitale nûmers fan myn swarte wekker. K altyd mei syn go with the flow. Fan him moat ik safolle, moat ik it reid wêze dat meiswypt yn alle winen, meibûget yn de stoarm. Go with the flow ja ja, tajaan en meikrije, no ris ynskikke dan wer opsjitte. Spylje toaniel seit er, meitsje dy langer ast bist, skouders nei efteren en kin omheech. Opkomme en trochnaaie, heech Sammy, pak it libben by de lurven.
Myn konservator en kabalist, hy hat oeral in miening oer, wol dy ek hieltiten kwyt. Maklike en wiere wurden, dy’t lykwols by my gjin ûnderdak fine.
Seis foar alven. Yn gedachten tel ik werom fan sechtich nei nul. Nul!
Fiif foar alven.
Dêr stiet it, in minút lang. Myn minút. Digitale sifers dy’t yn in folslein lykwicht opljochtsje. Symmetry fan spegeljende identiteiten. Ikke dus. Sa’t ik wêze wol. In minút lang ha ik skoft mei de notiid, yn myn eigen romte hjir en no. It is goed sa, langer moat it net duorje.
Myn keardelswurker mei syn knûstfol moederaasje swypket om 1:11 ús bêd yn. Ek in moaie tiid, mar lang sa moai net. Hy draait him fan my ôf, ik draai my nei him ta. Mei de mûle yn syn nekke en tútsjes tusken ús yn siket myn linkerhân oer him hinne syn singeliere fêstichheid. It is goed sa. Wer in dei foarby.