Alle tûzen tips fan top-auteurs ha ik lêzen. In lange list fan wurden dy’t ik perfoarst net brûke moat leit links fan it toetseboerd en twaentweintich fan de bêste boeken oer it skriuwen lizze foar de rjochter hân op myn tafeltsje nêst pake syn steande jiskebak. Likegoed tel ik hjoed foar de safolleste kear sa’n fjirtich miggen dy’t njonken de krúsnotsjebeam boppe it putdeksel op en del yn it sintsje dûnsje.

Ik sei tsjin myn broer dat ik gjin Rely wurdich bin as it my net slagget om eat langers as in koart ferhaal te skriuwen. Ik hie it blinders oer in boek. Hie ik it mar net sein.

Alle boeken yn myn kast ha ik lêzen. Wer ris. Hie ik it mar net dien. Dy iene skriuwer dy’t fierstente moai skriuwe wol, ik soe ek sa’nien wêze wolle. In oare skriuwer hat neat te sizzen, lykas myn eameljen yn de liddige romte fan dit blog. Safolle prachtige boeken, wêr soe ík it noch oer hawwe moatte? Safolle ambachtlike skriuwers, dêr pas ik dochs yn ’e goedichheid net tusken?

Ik liet P in hiel skema sjen foar in boek dat ik yn de holle hie. Ik wit it net, ik wit it net, reagearre hy mei ferdrach. Ik wist genôch.

Alle tiid yn de wrâld, pensjoentsje op de bank. Mar net faak genôch de pakesizzers oer de flier en myn part yn it húshimmeljen en it boadskipjen dat ik sa nedich sels dwaan wol en it bewietsjen fan de tún, it dollen yn de kranten en it deiliks healoere kuierjen yn it healtsjuster en dan stilwei de rituelen fan ús twasumheid. De tiid ferkrommelet en ik wurd fan de miggen opfretten. De miggen dûnsje en ik fyn te min tiid om te skriuwen.

Doe hie ik mei in grutske die in earste sechtich siden. Ik wit it net, ik wit it net, sei P al wer in twa moanne lyn. Hy joech my de bêste tip fan allegearre: tiid meitsje en fuortdaliks op ’e nij begjinne. De bealch der op, jong. Jawis en fansels. Wer stiet der in simmer foar de doar. De kommende fjouwer moannen gjin nije blogferhalen. Oant 1 oktober.